Nadat we donderdag avond thuis waren gaat het matig met Geert. Wat we toen al schreven is dat we een weg in deze situatie moeten vinden en ik kan eerlijk zeggen dat dit lastig is.
Hij heeft gelukkig geen epilepsie aanvallen in de arm gehad en de suiker wordt ook stabieler maar dan heb je al het positieve ook gehad. Het duurt lang voordat Geert op gang is en alles kost hem energie. Tussen door slaapt hij veel op de bank en kan zich moeilijk tot iets zetten.
We doen wel dingen en dan is het meer dat ik zeg we gaan dat doen. Dat vind hij ook wel fijn want dan moet hij. Maar de knop vinden, wat hij in het verleden heel goed kon, is nu even zoek. Wat we dodnerdag gehoord hebben speelt zeker mee en in de lose momenten is hij dan toch weer aan het malen.
Wat voor invloed die radioemboliatie hier in heeft weten we ook niet wnat dit is nu de tweede week hertel week dus dat kan het ook nog zijn. Daar hopen we eigenlijk op maar dat moeten we zien. De ene dag is beter als de andere maar Geert heeft veel ingeleverd.
Met mij gaat het redelijk. Ben deze week thuis en ik hoop een ritme te vinden in mijn dagvulling. Al merk ik dat er niet veel uit handen komt. Niet wat ik zou willen laten we het daarop houden. Afgelopen weekend was de airborn tocht de laatste jaren deden wij daar wel aan mee. Dit jaar geheel niet aan gedacht maar een volgend jaar is er niet meer samen. Dat is raar om te beseffen. Helaas is dat wel de realiteit. Mijn emo level wisselt sterk maar het is zo als het is.
Vrijdag hebben we nog een controle en dan start eigenlijk mijn vakantie. We hopen dat Geert dan meer is opgeknapt dat we nog wat kunnen doen maar we gaan het zien.
Groetjes Geert en Yvonne